Δημητριάδης, Κωνσταντίνος

I

(Στενήμαχος Ανατολικής Ρωμυλίας 1881 – Αθήνα 1944). Γλύπτης και ακαδημαϊκός. Μαθήτευσε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γεώργιο Βρούτο. Μετά την αποφοίτησή του και ύστερα από μία περίοδο σύντομης διαμονής στο Μόναχο, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1904, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών. Στη γαλλική πρωτεύουσα παρέμεινε 26 χρόνια και σταδιοδρόμησε συμμετέχοντας, συχνά με επιτυχία, σε πολλές εκθέσεις. Αποτέλεσμα της αναγνώρισής του ήταν το πρώτο βραβείο που πήρε ο Δισκοβόλος του στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924. Το 1930 ο καλλιτέχνης επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών και καθηγητής του εργαστηρίου πλαστικής, θέση που διατήρησε έως τον θάνατό του. Για την προσωπική του εργασία, τη συμβολή του στην ελληνική παιδεία και την αναδιοργάνωση της Σχολής Καλών Τεχνών τιμήθηκε το 1936 με τον τίτλο του ακαδημαϊκού. Από τη μαθητεία του κοντά στον Γεώργιο Βρούτο ο Δ. απέκτησε ενδιαφέρον και γνώσεις ανατομίας του ανθρώπινου σώματος, τις οποίες καλλιέργησε ιδιαίτερα και αξιοποίησε στην εξέλιξη της γλυπτικής του τέχνης. Ανεξάρτητα από το θέμα του –προτομή, γυμνό ή σύνθεση– δεν απομακρυνόταν ποτέ από την πραγματική εσωτερική διάρθρωση του σκελετού και της μυολογίας. Η βαθιά γνώση και η συστηματική μελέτη της δομής του ανθρώπινου σώματος προσέδωσαν στην εικονογραφία του μια ευρύτατη κλιμάκωση κινήσεων. Από τις πιο στατικές μορφές, όπως το Δίλημμα (1905) και ο Σκεπτικιστής, προχώρησε σε πιο τολμηρές, ακόμα και στην αναπαράσταση στιγμιαίων κινήσεων. Η Προσπάθεια (1907, σε δύο αντίτυπα, το ένα σε δημόσιο πάρκο στην Αμιέν της Γαλλίας, το δεύτερο στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας), η Βακχίς, η Κολυμβήτρια (μάρμαρο, Αθήνα, Αθηναϊκή Λέσχη), ο Δισκοβόλος (1924, χάλκινο σε δύο αντίτυπα, το ένα στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης και το άλλο στην Αθήνα, απέναντι από το Στάδιο) αποτελούν δείγματα της εξελικτικής πορείας του. Πέρα από την οργανική διάρθρωση των γλυπτών του, ο Δ. προχώρησε, μέσα από την εντατική μελέτη των αναλογιών της ισορροπίας των όγκων και την επιμελημένη εκτέλεση των επιφανειών, και σε μορφολογικές αναζητήσεις, επιδιώκοντας μάλλον την αισθητική αρτιότητα παρά την ατομική θεματογραφική πρωτοτυπία και εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό ευρύτερες και πρωτοποριακές αντιλήψεις για την εποχή του. Κορύφωμα της αρμονικής συλλειτουργίας εσωτερικής δομής και εξωτερικής τελείωσης αποτελεί ο εξαιρετικός γυναικείος κορμός στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, ίσως το τελειότερο έργο του από αυτή την άποψη. Τις ίδιες αρετές παρουσιάζει και η σειρά των προτομών του όπως του Α. Διομήδη (1930), του Μαξίμου (1932), του Ζαΐμη, του Ι. Δροσόπουλου (1937), του Γεωργίου Σταύρου, που βρίσκονται όλες στην Εθνική Τράπεζα, του Κωστή Παλαμά και του ποιητή Ούγο Φόσκολο στην πλατεία της Ζακύνθου, το μαρμάρινο ανάγλυφο κεφάλι του Ε. Τσουδερού (1938) στην Τράπεζα της Ελλάδος, ο χάλκινος ανδριάντας του Μοχάμετ Άλι στην πλατεία της Καβάλας, ο απέριττος ανδριάντας του Χρυσοστόμου Σμύρνης στην πλατεία της Μητρόπολης στην Αθήνα, το μνημείο του Γιάννη Ψυχάρη στη Χίο και, τέλος, το επιβλητικό πέτρινο μνημείο της Ελευθερίας κοντά στη μονή της Αγίας Λαύρας.

Όπως και άλλοι καλλιτέχνες, και ιδίως ο Ροντέν και ο Μενιέ, o Δ. είχε την πρόθεση να δημιουργήσει ορισμένα γλυπτά με μεγάλη πολυπρόσωπη σύνθεση και τίτλο Εις τους ηττημένους της ζωής. Το σύμπλεγμα αυτό, που τελικά θα συμπεριλάμβανε δώδεκα αγάλματα, δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Ανολοκλήρωτα έμειναν και πολλά άλλα έργα του.

Ο περίφημος «Δισκοβόλος» του γλύπτη Κωνσταντίνου Δημητριάδη, έργο για το οποίο πήρε το πρώτο βραβείο στον Διαγωνισμό των Καλών Τεχνών, κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924.

II

(Θεσσαλονίκη 1919 –). Λογοτέχνης. Είναι γνωστός και με το φιλολογικό ψευδώνυμο Κώστας Δήμος. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σταδιοδρόμησε ως υπάλληλος εφοριών καπνού του υπουργείου Οικονομικών, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του διευθυντή. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, όπου δημοσίευσε χρονογραφήματα και βιβλιοκριτικές του, καθώς επίσης και με τον ραδιοφωνικό σταθμό Χανίων. Σπουδαιότερα έργα του είναι: Αντιστροφή χρόνου και Η άλλη σελίδα.